Obernai. Een mooi stadje in het noorden van de Elzas. Startpunt van mijn choucroute-to go. Doel was l'Agneau d'or, volgens diverse bronnen de plek om choucroute zoals choucroute bedoeld is, te proeven.
Tegen 1 uur rolde ik het stadje binnen, en ja, aan de andere kant van het regenachtige plein stond op een hoek een herberg, in een van de mij toen nog niet bekende vale maar olijke huiskleuren waar de Elzas in grossiert.
Ik was verstandig: voor mij geen voorgerecht. Hele dag in de auto, aantrekkelijke gedachte om toch een orgaan van een overvet stuk pluimvee naar binnen te fietsen, of een stevige gegratineerde soep, maar dan liep ik wel het risico mijn eerste maaltje zuurkool niet op te kunnen, en ongetwijfeld zou zo'n waardin dan een knecht het Rijn-dal insturen, om overal te laten vertellen dat er een girly-man was gearriveerd, die niet eens een kilo traditie naar binnen kan stouwen, en dan zou ik nergens meer binnenkomen. Dus vol goede moed: madame, une choucroute garnie s'il vous plait, en doet u er maar een klein glaasje riesling uit uw mooie Elzas bij. Ik hoefde niet lang te wachten.
Een traditioneel (neem ik aan, ik was er net een uur, wat weet ik van tradities, alles wat ik daar zag was voor mij traditie) koperen pannetje op een warmhoud-plaat - dat was goed nieuws, kennelijk was het normaal dat je er lang over deed. Het was nogal wat. De knakworst - ja, wat kan ik zeggen, was gewoon een knakworst. Er is vast iemand heel erg druk mee geweest, maar een knakworst is een knakworst. Het andere worstje was duidelijk anders. Zat er salie in? Hij was korter en gedrongener, meer een uitsmijter dan een barman. Hij leek ook gerookt en was donkerder van kleur. Was de frankfurter nog gekookt, deze jongen was gebakken op een bakplaat en egaal bruin aan alle kanten, zonder zichtbare doorligplekken. Een succes. De plakken spek (volgens mij zat er bij deze niet een die zich ham kon laten noemen) waren zonder meer vet. Met zwoerd en al. En meegekookt, stukgekookt bijna, tot ze hun kleur en smaak vrijwel geheel aan de kool hadden afgegeven. Smakelijk, niet zout, boterzacht en yummie. Onder al dit varkenleed ging de zuurkool schuil. Maar die had niets om zich voor te schamen. Een stevige jongen, een pond schoon aan de haak, omringd met een aardappeltje of vier. Geen kruimige jongens, maar een tikke glazige vogels - ook meegekookt en door het zuur van de kool hard gebleven? De verleiding bestond om ze te gaan prakken en door de zuurkooldraden heen te mixen. Maar zo zijn we niet getrouwd in de Elzas (nam ik aan, weet ik veel, ben er net een dag).
Het pannetje ging op. De riesling ook. Duur? Nee, zuurkool is moeilijk duur te maken.
En op naar de tweede bestemming, Eguisheim. Maar niet dan nadat ik een goed stuk van de wijnroute had meegepakt.
Er is een aardige website waarop zowel een wijnroute als een zuurkoolroute (en enkele andere routes) zijn uitgestippeld, http://gastronomie.vins.tourisme-alsace.com/fr/les-circuits-gourmands. Alle andere sites die je bezoekt en ook boeken verwijzen naar deze sites voor de kaarten, dus dat doe ik dan ook maar.
!! Volg mij op Twitter: @spekblog
!! Follow me on Twitter: @spekblog
Tegen 1 uur rolde ik het stadje binnen, en ja, aan de andere kant van het regenachtige plein stond op een hoek een herberg, in een van de mij toen nog niet bekende vale maar olijke huiskleuren waar de Elzas in grossiert.
 | |
| L'agneau d'or |
Ik was verstandig: voor mij geen voorgerecht. Hele dag in de auto, aantrekkelijke gedachte om toch een orgaan van een overvet stuk pluimvee naar binnen te fietsen, of een stevige gegratineerde soep, maar dan liep ik wel het risico mijn eerste maaltje zuurkool niet op te kunnen, en ongetwijfeld zou zo'n waardin dan een knecht het Rijn-dal insturen, om overal te laten vertellen dat er een girly-man was gearriveerd, die niet eens een kilo traditie naar binnen kan stouwen, en dan zou ik nergens meer binnenkomen. Dus vol goede moed: madame, une choucroute garnie s'il vous plait, en doet u er maar een klein glaasje riesling uit uw mooie Elzas bij. Ik hoefde niet lang te wachten.
 | |
| Zuurkool 1 |
Een traditioneel (neem ik aan, ik was er net een uur, wat weet ik van tradities, alles wat ik daar zag was voor mij traditie) koperen pannetje op een warmhoud-plaat - dat was goed nieuws, kennelijk was het normaal dat je er lang over deed. Het was nogal wat. De knakworst - ja, wat kan ik zeggen, was gewoon een knakworst. Er is vast iemand heel erg druk mee geweest, maar een knakworst is een knakworst. Het andere worstje was duidelijk anders. Zat er salie in? Hij was korter en gedrongener, meer een uitsmijter dan een barman. Hij leek ook gerookt en was donkerder van kleur. Was de frankfurter nog gekookt, deze jongen was gebakken op een bakplaat en egaal bruin aan alle kanten, zonder zichtbare doorligplekken. Een succes. De plakken spek (volgens mij zat er bij deze niet een die zich ham kon laten noemen) waren zonder meer vet. Met zwoerd en al. En meegekookt, stukgekookt bijna, tot ze hun kleur en smaak vrijwel geheel aan de kool hadden afgegeven. Smakelijk, niet zout, boterzacht en yummie. Onder al dit varkenleed ging de zuurkool schuil. Maar die had niets om zich voor te schamen. Een stevige jongen, een pond schoon aan de haak, omringd met een aardappeltje of vier. Geen kruimige jongens, maar een tikke glazige vogels - ook meegekookt en door het zuur van de kool hard gebleven? De verleiding bestond om ze te gaan prakken en door de zuurkooldraden heen te mixen. Maar zo zijn we niet getrouwd in de Elzas (nam ik aan, weet ik veel, ben er net een dag).
Het pannetje ging op. De riesling ook. Duur? Nee, zuurkool is moeilijk duur te maken.
 | |
| Rekening 1 |
Er is een aardige website waarop zowel een wijnroute als een zuurkoolroute (en enkele andere routes) zijn uitgestippeld, http://gastronomie.vins.tourisme-alsace.com/fr/les-circuits-gourmands. Alle andere sites die je bezoekt en ook boeken verwijzen naar deze sites voor de kaarten, dus dat doe ik dan ook maar.
!! Volg mij op Twitter: @spekblog
!! Follow me on Twitter: @spekblog
Reacties
Een reactie posten